Sekiz yıl önce öldüm.
Bu trajik ya da olağandışı bir durum değildi. Sadece bir araba kazası. Bana çarpan adamı suçlamıyorum. Eşi doğum yapıyordu ve yolda buz vardı, bu yüzden hız yapıyordu. O arabasının kontrolünü, ben de hayatımı kaybettim.
Onun suçu değil. Bunu biliyorum. Zalim değilim. İntikam peşinde de değilim.
Hatta tam tersi.
Geride ailemden kimse kalmamıştı ve o zamanlar birkaç arkadaşımı da kaybetmiştim. Cenazem olduğunda, gelen tek kişiler patronum ve beni öldüren aileydi. Kadın, yeni doğmuş kızını göğsüne sıkıca bastırmıştı.
Patronumdan nefret ediyordum ve mezarlık çok sessizdi, bu yüzden aileyi eve kadar takip ettim.
Lily, benim kendi ailemden biri olabilirdi. Tatlı, zeki ve çok küçüktü. Biri beşiğini sallamazsa uyumakta zorlanıyordu ve ailesi çok yorgundu. Onu yatağa yatırdıktan sonra, beşiğini sallamak benim için kolaydı. Yorulmuyordum. Ona yardım edebilirdim.
Yıllar geçtikçe, Jack ve Lori evde yalnız olmadıklarını fark ettiler. Cenazemle benim ortaya çıkışım arasında bağlantı kurmaları uzun sürmedi. Hiç kötü niyetli olmamıştım, bu yüzden korkmadılar ya da kızmadılar.
Ölüm günümün yıldönümünde mumlar yakmaya başladılar. Yemeklerde ve tatillerde masaya boş bir sandalye eklediler. Gerçekten bu ailenin bir üyesi gibi hissediyordum.
Birisi kapıyı zorlamaya çalışıyor.
Bu Lori’nin eski sevgilisi. Takıntılı. Öfkeli. Aileye zarar verecek. Benim aileme.
Hayaletlerle ilgili bildiğim bir şey varsa, o da ne kadar çok dua alırsanız, o kadar güçlü olursunuz. Son beş yıldır mumlar, süs eşyaları ve hatta ara sıra yiyecek bile alıyordum. Bundan güçlenmiştim.
Tenimin buz gibi soğukluğuna karşı bıçağın sıcaklığını elimde hissedebiliyorum.
Lori, Jack ve Lily benim ailem. Onları önemsiyorum. Ve henüz bana katılmayacaklar.
Orijinal metin: u/Pansyk